Crisis in Le Tréport

Naar Berck liep ik 27km, grotendeels over het strand, met een stijve bries in de rug. Als altijd goed voorbereid wist ik precies waar ik wilde aankomen: camping Miny Park. Ik moet echter zijn verdwaald met de haven in zicht, helaas niet in mijn zicht.De route naar waar Miny Park zou moeten zijn liep dood in de wildernis. Ik had geen zin om terug te gaan en ik had voldoende water en eten omwild te kamperen. Prachtige plek maar de natuur is wreed en muggen steken. De volgende ochtend omstreeks 7 uur begon een aan zijn stem af te meten mannelijk persoon aan mijn tentje te rukken. Ik begreep dat hij mij duidelijk wilde maken dat ik mij illegaal op privéterrein ophield en dat ik de natuur verstoorde. Toen ik mijn hoofd naar buiten stak bleek het inderdaad om een mannelijk persoon te gaan die zich had verscholen in een camouflagepak. Hij was zo vriendelijk om mij 5 minuten te geven om te vertrekken en een half huur later liep ik de weg terug naar de bewoonde wereld.  

Een paar dagen later liep ik naar Cayeux-sur-Mer sur Mer. Behoorlijk moe bereikte ik de camping, net voor sluiting van de receptie om 18uur. Het was een superongezellige camping met alleen maar eenvormige witte plastic huisjes en wat caravans. Nadat mij een plek was toegewezen probeerde ik daar mijn tentje op te zetten. Dat ontaardde in een gevecht met de stevig waaiende wind, zeker veel krachtiger dan een stijve bries. De binnenrent opzetten is het probleem niet, maar om vervolgens de buitentent fatsoenlijk cover de binnenrent te draperen is een bijna kansloze exercitie bij laten we zeggen windkracht 6 en meer.  Toen mij dat uiteindelijk toch gelukt was bleek het allemaal vergeefse moeite omdat de tent de haringen uit de grond trok. ‘De grond’ daar ter plekke wil zeggen: een keiharde rotsformatie afgedekt met 2 cm humus.  Niet echt geschikt dus om een haring in weg te werken. Ik verrichtte enig bodemonderzoek op een andere plek en meende dat ik een plek had gevonden waar de haringen meer houvast werd geboden. Dus wederom het gevecht met de wind aangegaan, maar 🤬 opnieuw waaide de hele boel de lucht in. Ik gaf de strijd op en heb mij geïnstalleerd op de herenafdeling van de lavabo’s in het sanitairgebouw. Groot voordeel: de lavaboruimte bleek heerlijk verwarmd. Na teveel nachten kou lijden was ik hier heel blij mee. De bewegingssensor van het licht heb ik afgedekt met mijn petje (de derde inmiddels) en ik heb redelijk goed geslapen. 

Toch had ik ondertussen wel heel veel zin gekregen in een lekker bed en een verwarmde kamer. Vanuit de lavabo reserveerde ik er een voor de volgende dag in Le Tréport. Het bleek een studio te zijn met een keukentje er in. Ik maakte een heerlijk maaltijd klaar maar ergens moet het zijn misgegaan, want vanaf twee uur die nacht heb ik constant op de WC gezeten. En bepaald niet voor niets! Stel je voor dat je zo’n aanval moet managen vanuit een tentje. Kansloos! Ik vertelde de volgende ochtend de verhuurder dat ik was ziek geworden en vroeg of ik nog een nachtje extra kon huren.Dat ging dus niet, Pinksterweekend en alles al volgeboekt. Ik had geen zin om onderzoek te doen of ik in een of ander hotel terecht kon en ben dus maar gewoon op stap gegaan. Bij de eerste stijging naar het dak van de falaise, de krijtrotsen, merkte ik al dat ik niet veel power had. Al na 8 km en een lange slaap/rustpauze onderweg installeerde ik mijn tentje in Criel Plage, naast het toiletgebruik voor alle zekerheid.

En zo is het wandelen een dagelijkse gewoonte geworden. Soms gaat het als vanzelf en vliegen de km’s voorbij en soms verklaar ik mezelf voor gek dat ik aan zo’n loodzwaar avontuur ben begonnen. Die rugzak voelt nog steeds als een zware last, het blarenleed is wel voorbij maar de rugspieren hebben het zwaar te verduren. En sinds gisteren is daar een pijnlijke spier of pees boven de rechter enkel bijgekomen. Wellicht dat ik in mijn jeugdig enthousiasme toch iets teveel hooi op de vork heb genomen: ik liep gisteren 36 km van Cauville sur Mer naar Honfleur, een route dwars door Le Havre en het vreselijke havengebied naar de Pont de Normandië en uiteindelijk Honfleur. Ik had natuurlijk eerder kunnen stoppen maar dan had ik wild moeten kamperen en dat had ik de vorige nacht in Cauville ook al gedaan. Daar had ik dus geen zin in.

Vanwege mijn ben heb ik nu (26/5)een rustdag ingelast. Ha, 26/5, ik ben dus precies een maand onderweg en geheel vergroeid met het wandelend bestaan.Ik heb het er behoorlijk druk mee. Vooral het onderdeel ‘op de route blijven’ is nog wel een verbeterpuntje. Vrijwel dagelijks loop ik nog wel ergens verkeerd of soms ook kan de aangegeven route niet gevolgd worden vanwege een afgezet pad vergezeld van mededelingen als proprietaire privé, defensie d’entrer, passage interdit, chien mechanisme. Als dat echt tot rechtsomkeert moet leiden is dat stevig balen!

Goed, Honfleur dus. Leuk stadje! Het weer is helemaal opgeklaard na de regen van vannacht. Ik zit in Cafe  de Paris, houd een dag rust en schrijf dit stukje, dat eindigt met een salut pour tous!!