iPhone kwijt!!!

12 juli 2018 - La Rochelle, Frankrijk

Hoewel het vandaag maar 28 graden heb ik er toch voor gekozen om een boom uit te kiezen waar ik heerlijk onder kan zitten. Het is wel een pijnboom en als ik ergens een hekel aan heb gekregen dan is het aan pijnbomen. 

De dag dat ik bij Marieke vertrok, bij Pont du Brault, liep ik naar La Rochelle. Volgens de beschrijving van Marieke zou dat gaan over een afstand van 27km. Ik zat echter vrij snel op een heel ander spoor en dat maakte dat ik een afstand van 33 km langs kaarsrechte kanalen moest afleggen. Gelukkig kon ik her en der het kanaal induiken want afkoeling was absoluut noodzakelijk. Niet heel ver van La Rochelle liep het paadje langs het kanaal dood in een ondoordringbare woildernis. Direct naast wat ooit een pad geweest moest zijn was het kanaal en aan de andere kanvan het pad was een supersteile geheel begroeide helling. Ik kon er niet bovenover en ik kon er niet onderdoor, maar ik kon er ook zeker niet dwars doorheen. Ik heb ongeveer een kwartiertje geprobeerd om de helling te beklimmen want ik wist dat daar boven ook nog een pad liep, maar uiteindelijk -en vele schrammen later- moest ik toegeven dat mijn klimcapaciteit tekort schoot. Omkeren dus maar ik moest lachen om mezelf bij de gedachte wat iemand van mij zou denken als hij/zij mij had zien prutsen op die natuurlijke klimwand.

De volgende ochtend kwamen Maartje en Wouter langs bij de jeugdherberg in La Rochelle om een dagje mee te wandelen. We hebben eerst gewacht op het voorbijtrekken van het onweer en gingen pas om ongeveer 12 uur op pad. We liepen met z’n drieën naar Châtelaillon-Plage alwaar M en W de trein terug naar La Rochelle konden nemen om vervolgens een paar dagen bij Marieke te gaan logeren. Na alle meelopers in de voorgaande dagen mocht ik het vanaf nu weer alleen gaan doen!

Ik liep via Rochefort, waar ik met Stan de kamer in de jeugdherberg deelde, naar Pont-l’Abbe-d’Arnoult. Die plaats lag op een prettig haalbare afstand (22 km) en beschikte volgens mijn informatie over een camping. Dat was ook zo, maar wel in verwilderde en totaal verlaten staat. Mooi hoog opgroeiend gras, een ontmanteld toiletgebouw en overal opgewaaide bladeren tot in de urinoirs aan toe. Helaas was het water afgesloten, maar de natuur kwam mij dit keer tegemoet. De onweersbui die de hele middag al dreigde kwam tot ontlading. Ik zag mijn kans schoon en nam een heerlijke douche onder een lekkende dakgoot van het sanitairgebouw. Daar was ik echt reuze blij mee en ook hier moest ik wel lachen bij het idee dat een toevallige toeschouwer waarschijnlijk met zijn vinger op zijn hoofd zou tikken. 

In de volgende plaats, Sablonceux, staat een klooster, maar aan mij, onmiskenbaar pelgrim die al vele ontberingen had ondergaan, werd de toegang geweigerd: in juli en augustus wordt geen onderdak geboden want dan is het al zo druk met allerlei evenementen op het terrein van het klooster. En inderdaad, het leek wel of de EO- jongerendag er was neergestreken. En zo kwam ik dan weer terecht in een gite, amper een kilometer verderop. De gite was maar een klein onderdeeltje van een supergrote, hele oude boerderij met paarden, schapen, varkens, bijen en graan. Ik at (en dronk) mee met de boer en boerin die voor de gelegenheid de zelfgemaakte worst van wijlen een van hun varkens serveerde.

Weer een dagje wandelen verder stak ik met het pontje van Royan over naar Le Verdon, de Aquitaine. Wat heerlijk om de dag af te sluiten met een strandwandeling naar La maison des Graves, een paradijselijke gite in het bos vlak bij het strand.

De volgende dag wandelde ik verder over het strand naar Montalivet. Heel veel naaktstranden trouwens in Frankrijk. Een naaktloper haastte zich naar mij toe om te vragen of ik een Compostella pelgrim was. Uitgebreide verhalen over de tocht die hijzelf vanuit Le Puy had gemaakt en dat het zo zwaar is. Tegen mij zei hij dat ik niet de makkelijkste route had gekozen en dat de ‘officiele’ route achter de duinen door het bos liep. Dat wist ik natuurlijk ook wel maar, als gezegd, strand en zee vind ik nu eenmaal heerlijk! Een eindje verderop moest ik van de ene zandplaat oversteken naar de volgende.  Het water was een beetje aan de diepe kant, dijbeen hoog, en daarom trok ik mijn broekspijpen van mijn korte broek omhoog. Toen moet het gebeurd zijn: plop, weg iPhone. Met mijn iPad heb ik ‘find my iPhone’ nog uitgeprobeerd maar ik kreeg een overlijdensbericht als resultaat. Geen Whatsapp, geen Google maps, en geen mogelijkheid meer om anywhere even iets op te zoeken. Mijn iPad heeft WiFi daarvoor nodig. 

En dus ging ik zonder iPhone verder, letterlijk en figuurlijk het bos in. Daar mag dan de officiële route lopen, maar die is belabberd bewegwijzerd. En als er dan al wegwijzers zijn dan staan ze vaak op stompzinnige plekken, bijvoorbeeld niet bij een kruising, maar 50 meter verderop. Dan moet je dus eerst de route in alle richtingen zelf verkennen voordat je weet hoe je verder moet. Daarbij moet je bedenken dat veel paden zandpaden zijn, niet met lekker hard zand, maar van dat losse rulle duinzand! En als je de weg dan echt kwijt bent, dan loop je daar dus te zeulen met je rugzak in een van de hitte kokend bos. De hitte, het zand en de rugzak maken dat het tempo dicht bij nul komt. En dan die krekels!! Niet dat ze veel invloed hebben op het tempo maar die pokkenherrie die ze maken die staat mij helemaal niet aan, al helemaal niet als ze de modus ‘slijptol’ hebben ingeschakeld. Gisteren moest ik nog door een stuk bos heen om uit te komen bij Ares, gelegen aan het basin van Arcachon. In dat k**bos heb ik zeker een uur rondgezworven om uiteindelijk weer terug te komen bij de laatste wegwijzer die ik had gezien. En hoewel ‘nooit terug’ hoog in mijn vaandel staat hoefde ik toen niet lang na te denken: ik nam de weg terug naar de laatste asfaltweg die door het bos heen snijdt en ik ben die asfaltweg gaan volgen. Ik wil maar zeggen, over ontberingen heb ik niet te klagen. 

Gelukkig staat daar dan wel wat tegenover! Ik sliep de afgelopen nacht op de camping, maar de drie nachten daarvoor op geweldige plekken in het wild, aan het Lac de Hourtin, in de duinen met uitzicht op de zonsondergang en aan het Canal des Etangs. Hoewel in de middle of nowhere bleek bij die laatste plek ook nog een restaurant aanwezig, Frankrijk - België op de tv en een dame blanche als toetje. Op die momenten zie ik uit naar het vervolg. Maar een onsje minder bos vind ik niet erg.

Foto’s

8 Reacties

  1. Erik de Roo:
    12 juli 2018
    Ik heb weer kostelijk gelachen om je verhaal Frank, behalve om het verlies van je I-Phone natuurlijk, daar zou ik ook zwaar de pest in hebben.
    Groet Erik
  2. Rudolf:
    12 juli 2018
    Ha Frank,

    Mooie avonturen. Met een glimlach gelezen! Ga zo door (en blijf wandelen). Je bent een topper
  3. Leo Spilt:
    13 juli 2018
    Wat een avonturen en ontberingen Frank. Ik geniet van je mooie verhalen. Zet hem op!!
  4. Nora:
    13 juli 2018
    Leuk geschreven weer Frank!! En wat een avonturen maak je mee.. die iPhone is alleen wel een heel jammer oei-moment :(
  5. Rian brenters:
    14 juli 2018
    Hoi Frank, Michiel stuurde me je blog door dus ik heb vanochtend even zitten “bijlezen”. Notabene op de eerste ochtend van mijn pensioen, en ik moet zeggen, ik heb ervan genoten. Wat schrijf je leuk! Die iPhone is mooi een 300gram, en je iPad kan ook nogal wat schelen. De route is zuidwaarts, waar de zon staat 😉l dapper van je, en bij mij roept het veel herinneringen op. Ga zo door maar zorg goed voor jezelf! 👍🌞👍
  6. Marieke:
    29 juli 2018
    Nou Frank laat eens iets horen. Allez volgend verhaaltje !
  7. Ria Jacobs:
    7 augustus 2018
    He Frank, wij zijn vandaag, 7 aug. terug uit Frankrijk. Jij bent toch al lang in Spanje. Waar blijft je verslag? Lfs. Ria
  8. Egbert:
    12 augustus 2018
    Hi Frank, alles goed? Loop je nog een beetje op schema. Onze eerste wedstrijd is 13 september! Geen druk hoor.......
    Egbert