Is dit nou leuk?

    Mijn been doet t weer! Tenminste meestal, want sinds Honfleur is toch nog een enkele keer vanuit dat onderbeen doorgeseind dat ik het niet te gek moet maken. Als dat seintje aankomt in mijn hersenen denk is als eerste ‘rot op, ik maak zelf wel uit hoe ver ik loop!’ Misschien niet een heel verstandige reactie, hoewel in de medische wetenschap bekend is dat 90% van de klachten gewoon overgaan zonder behandeling. 

Maar eerlijk gezegd is de drang om iedere dag verder te lopen niet steeds aanwezig. Er zijn momenten dat ik mij afvraag: Is dit nou leuk? Zo liep ik vanaf Caen over de GR naar Le Mont St. Michel, bewegwijzerd als ‘les chemins de mt. SM’. Typisch een GR die je aan het twijfelen brengt over wat je aan het doen bent. Sommige stukken zijn loodzwaar (voor mij dan) door de korte maar stijle klimmetjes. Dan is het voetje voor voetje naar boven zien te komen. Daar komt dan bij dat sommige stukken strikt genomen onbegaanbaar zijn: Grote plassen op het pad, regen :-( en veel modder waardoor je steeds uitglijdt, omgevallen bomen waardoor je je rugzak af moet doen, natuurlijk op een plek waar de modder zeer ruim voorradig is. En zo ben ik dan aan het voortmodderen, wetend dat de route over de weg veel korter is en veel sneller gaat. Is dit nou leuk, vraag ik mij dan af. 

En da nog eens iets: op die Chemin kom ik helemaal niemand tegen. Ik loop van niets naar nergens. Het landschap is besprenkeld met heel veel gehuchten -waar je niks aan hebt- maar dorpen met voorzieningen kom je maar zelden tegen. De vraag is dan: waar breng ik de nacht door en waar haal ik mijn eten vandaan? Het antwoord is natuurlijk: ergens in het wild en in het laatste dorp waar een winkel is.  

Meestal gaat dat goed, maar die ene nacht dat ik mij genoodzaakt zag mijn tentje neer te zetten op een grasstrook aan de achterkant van een Intermarche (in Trouville-sur-Mer) was niet echt geslaagd. Niet dat je zegt wat een gezellige plek. Nog minder toen om 22.00 uur bleek dat mijn tentje in de felle schijnwerpers van de Intermarche bleek te staan. 

De bevoorrading is doorgaans goed in orde, maar bij meerdere dagen wild kamperen achter elkaar wil er wel eens iets aan schorten. Zo moest ik vanuit Campandre (in de middle of nowhere) waar ik de nacht in een verlaten bouwvallige boerenschuur had doorgebracht de volgende ochtend eerst 16 km wandelen naar Vassy (dat eigenlijk niet eens op de route lag) om een ontbijtje te scoren. Is dit nou leuk vroeg ik mij toen af.

Bij aankomst bleek ontbijt niet meer te verkrijgen, lunch gelukkig wel. Maar hoe fijn is het om ergens aan te komen! In een dorpje met een bar, een bakker en een epicerie met lekkere kaasjes en yoghutjes en kersen en perziken! Dat maakt al het leed weer goed, en voort ga ik dan in de spelonken van de GR, onzichtbaar voor iedereen. 

En zo ben ik gisteren aangeland in Le Mont St. Michel. Echt een plek waar je aankomt: een camping met een verschrikkelijk lekkere warme douche, restaurants in overvloed, een winkeltje voor het ontbijt. Vandaag heb ik de Mont bezocht. Wat een geweldig bouwwerk, abdij en kerk, hebben ze daar op een rotsblok van drie keer niks neergezet! Zeer de moeite waard, maar je moet geen toeristenfobie hebben. 

En van hieruit gaat t morgen dan weer verder zuidwaarts. Eerst naar Rennes (waar H. zich meldt om een stuk mee te wandelen) en dan Nantes of misschien de kust, daar ben ik nog niet uit. En als het dan ook nog een beetje gaat zomeren dan is het allemaal weer dik in orde. Want tja, die regen leidt wel tot de vraag: is dit nou leuk?