Bericht uit Le Moulin Wibert

Wat ben ik blij dat ik vanmiddag besloot om bij Le Moulin Wibert het bijltje erbij neer te gooien. De uitspanning was goed zichtbaar vanaf de GR 120, het wandelpad dat langs de kust loopt. De geplande camping lag nog zo’n vijf km verderop, maar ik had geen zin meer en ik vond de combi ‘café, camping, sandwiches’ bijzonder aantrekkelijk. De aardige eigenaresse van het café en de mini-camping toonde de plek waar ik mijn tentje kon opzetten en voorspelde alvast dat er regen op komst was. Hoezeer had ze gelijk: het regent nu al zo’n drie uur aan een stuk. En hoewel mijn tentje de eerste regentest goed lijkt te doorstaan ben ik toch blij met het cafegedeelte waar de wijn goed smaakt en het stokbrood met kaas en paté gratis rondgaat.

Inmiddels ben ik een halve maand op stap maar het voelt als veel langer. Het dagelijkse wandelen heeft Amsterdam letterlijk en figuurlijk op grote afstand gezet. Nu ben ik bezig met gedoe om een goede route te vinden, om -eenmaal gevonden- daar ook op te blijven en om uit te komen op een plek waar mijn tentje kan worden opgezet. Tot nu toe lukt dat redelijk, alleen in Knokke-Heist heb ik mijn toevlucht moeten zoeken in een plaatselijk parkje.

Een paar keer werd ik gedwongen tot een omweg, het ergste was het niet varende pontje dat mij in Nieuwpoort naar de overkant van de IJzer moest brengen.  Mijn route naar Duinkerken werd daardoor (en door een nieuw oei-momentje, waarover ik niet verder zal uitwijden) 7 km langer. Het dagtotaal kwam daarmee uit op 36 km, een afstand die ik liever niet nog een keer loop. Eerder stoppen was geen optie want met Nora en Emma had ik afgesproken op de camping in Duinkerken. Zij zijn twee dagen meegewandeld van Duinkerken naar Grevelingen naar Calais. Twee eigenlijk net iets te lange trajecten van 28 km. Op weg naar Calais kwamen we langs The Jungle waar nauwelijks een vluchteling te ontdekken was. Het hele terrein wordt herontwikkeld. Gelukkig ontdekte Nora op Google Earth op tijd dat de metershoge hekwerken langs de snelweg doorlopen tot in/aan de zee, zodat we moesten afwijken van de roue die maps.me ons voorhield.

Een aparte melding verdienen Marcel en zijn 82-jarige moeder, die mij in Vlissingen onderdak hebben geboden. Zelden heb ik zo’n gastvrije ontvangst meegemaakt. Ik kreeg een heerlijke maaltijd, een heerlijk bed en een heerlijk ontbijt en ze waren zeer bereid om dat desgewenst nog een paar dagen voort te zetten. Kortom, ik werd als een verloren zoon onthaald.

Ook de ontmoeting met een hoog sensitieve mevrouw in Haamstede was bijzonder, maar van andere orde. Mevrouw ondervindt last van elektromagnetische straling, zodat er geen WiFi beschikbaar was. Kennelijk was ze ook overgevoelig voor verwarming: het hele huis was onverwarmd terwijl het om 10 uur ‘s avonds toch maar 11 graden was. Daar staat dan wel weer tegenover dat ze ook aura’s kan lezen. Misschien dat dat komt omdat ze yoghurt op haar brood smeert en honing in haar koffie doet.

En dan is er natuurlijk nog de ‘guitar-man’ die er op stond om mij toe te zingen op een Belgisch strand toen hij hoorde dat ik onderweg naar Santiago ben. Een vreemde snuiter, maar toch leuk want hoevaak word je nou toegezongen.

Het is negen uur, de gasten zijn vertrokken en de tent gaat dicht. Ik zal dus mijn eigen tentje moeten opzoeken.  Het regent nog steeds...